«Μα­μά», εί­πα, σε φυ­σι­κό τό­νο δί­πλα της σχε­δόν πια, «δεν μ’ α­κούς;» Χω­ρίς να γυ­ρί­σει να με κοι­τά­ξει πέ­τα­ξε την ρα­κέ­τα στην άμ­μο και μουρμού­ρι­σε α­μή­χα­να κά­τι σαν χαι­ρε­τι­σμό στον μαυ­ρι­σμέ­νο και κα­λο­γυ­μνα­σμένο συ­μπαί­χτη της, που πρό­λα­βε να της χα­μο­γε­λά­σει ει­ρω­νι­κά, αλ­λά αυ­τό δεν ξέ­ρω αν το εί­δε. Ύ­στε­ρα έ­στρε­ψε ε­πι­τέ­λους προς το μέ­ρος μου [...]. Την α­κο­λού­θησα μου­δια­σμέ­νη. Έ­πια­σε την πε­τσέ­τα σω­παί­νο­ντας, σκού­πι­σε τον ι­δρώ­τα που έ­στα­ζε στη δι­χά­λα του στή­θους.

            »Σκέ­το Τζέ­νη.»