Αρχική » Συνεντεύξεις

Συνέντευξη στη Γιώτα Συκιώτη για την συλλογή διηγημάτων Ομελέτα με μανιτάρια 01-05-2008

  • Facebook
  • Twitter
  

Συνέντευξη στη Γιώτα Συκιώτη για την συλλογή διηγημάτων Ομελέτα με μανιτάρια (Νεφέλη2007) στο περ. Intex (2008-05-01)

 
1.—Η κά­θε σχέ­ση μοιά­ζει με λα­βύ­ριν­θο ε­φό­σον πρέ­πει να α­να­κα­λύ­ψου­με τον άλ­λον. Ποι­ος κρα­τά­ει τον μί­το;

 

 Οι σχέ­σεις εί­ναι λα­βυ­ριν­θώ­δεις ού­τως ή άλ­λως, εί­τε θέ­λου­με να α­να­κα­λύ­ψου­με τον άλ­λον, εί­τε α­πλώς ψά­χνου­με για έ­να βο­λι­κό κά­το­πτρο, ε­πί πλέ­ον σε κά­θε λα­βύ­ριν­θο δεν κρύ­βε­ται μό­νο έ­νας Μι­νώ­ταυ­ρος και μια Α­ριά­δνη. Ό­λοι, ως μέ­λη ε­νός συ­στή­μα­τος, ξε­κι­νών­τας α­πό το αρ­χι­κό σχή­μα της οι­κο­γέ­νειας και ε­πε­κτεί­νον­τας και προς τα πί­σω και προς τα εμ­πρός, κου­βα­λά­με ε­ρή­μην μας πολ­λούς αν­θρώ­πους, και ε­πο­μέ­νως δι­α­φο­ρε­τι­κές συμ­πε­ρι­φο­ρές, με α­πο­τέ­λε­σμα ό­ταν συ­να­να­στρε­φό­μα­στε με­τα­ξύ μας να συ­νο­μι­λούν εν­τέ­λει πολ­λές σκι­ές-φω­νές ταυ­το­χρό­νως και σε πολ­λά ε­πί­πε­δα. Αυ­τός ο συ­νω­στι­σμός εμ­πλου­τί­ζει α­πό μια πλευ­ρά τα πράγ­μα­τα, α­πό την άλ­λη ό­μως τα κά­νει πιο πε­ρί­πλο­κα. Ε­πο­μέ­νως δεν νο­μί­ζω ό­τι τε­λι­κά έ­νας μό­νο κρα­τά­ει τον μί­το. Ο μί­τος αλ­λά­ζει χέ­ρια, με ρυθ­μό σκυ­τα­λο­δρο­μί­ας. Ε­πί­σης ποι­κί­λουν οι συ­νειρ­μοί, οι συν­δη­λώ­σεις ά­ρα και οι ερ­μη­νεί­ες. Το κα­τά πό­σο, με­τά α­π’ ό­λα αυ­τά, εν­τέ­λει κα­τα­φέρ­νου­με να α­να­κα­λύ­ψου­με τον ε­κά­στο­τε άλ­λο, έ­χει να κά­νει κα­τ’ αρ­χήν με το αν και πό­σο ε­πι­τρέ­που­με το αν­τί­στρο­φο, και φυ­σι­κά με το πό­σο εί­μα­στε δι­α­τε­θει­μέ­νοι να γνω­ρί­σου­με ε­μείς οι ί­διοι τον ε­αυ­τό μας .
 
2.—Γί­νε­ται οι σχέ­σεις α­γά­πης να μην εί­ναι κτη­τι­κές; (γο­νείς-παι­διά, σύν­τρο­φοι, φί­λοι κ.ο.κ.)

 

 Να το αν­τι­στρέ­φου­με; Δεν γί­νε­ται οι σχέ­σεις α­γά­πης να εί­ναι κτη­τι­κές, με μο­να­δι­κή ε­ξαί­ρε­ση την ε­ρω­τι­κή σχέ­ση. Α­γα­πάς τον γο­νιό, τον σύν­τρο­φό, το παι­δί, το φί­λο σου, κι ό­ταν η α­γά­πη εί­ναι α­μοι­βαί­α χαί­ρε­στε ο έ­νας τον άλ­λον, αλ­λά δεν εί­ναι δυ­να­τόν να α­παι­τείς να τον κα­τέ­χεις και να ελ­πί­ζεις στην αν­τα­πό­κρι­σή του. Η κτη­τι­κό­τη­τα στην α­γά­πη εί­ναι συγ­κα­λυμ­μέ­νος έ­λεγ­χος και ε­ξου­σί­α, ε­πο­μέ­νως και βί­α. Δη­λα­δή πράγ­μα­τα α­συμ­βί­βα­στα. Κα­νείς δεν α­γά­πη­σε πο­τέ τον κα­τα­κτη­τή του, ε­κτός κι αν μπού­με στο χώ­ρο της ψυ­χο­πα­θο­λο­γί­ας. Ε­κεί ό­λα αλ­λά­ζουν, έ­ως και αν­τι­στρέ­φον­ται. Δυ­στυ­χώς τα ζεύ­γη των ε­ξι­σώ­σε­ων α­γά­πη-ε­ξάρ­τη­ση, α­γά­πη-θυ­σί­α, α­γά­πη-υ­πο­τα­γή κ.α. κα­τα­δυ­να­στεύ­ουν με τα στρε­βλά τους συμ­πτώ­μα­τα την ζω­ή των πε­ρισ­σο­τέ­ρων. Έ­τσι ό­μως δό­θη­καν μέ­σα α­πό τις κοι­νω­νι­κές συμ­βά­σεις και τις θρη­σκευ­τι­κές πα­ρα­μυ­θί­ες. Χρει­ά­ζε­ται με­γά­λη προ­σω­πι­κή προ­σπά­θεια, συ­νει­δη­το­ποί­η­ση και κό­πος για να α­να­τρα­πούν ό­λα αυ­τά και να αν­τι­κα­τα­στα­θούν με α­λη­θι­νές ε­πι­λο­γές. Χρει­ά­ζε­ται κυ­ρί­ως να ξε­πε­ρά­σου­με τον φό­βο της δύ­να­μης και της ε­λευ­θε­ρί­ας, που έ­λε­γε και ο Φρόμ.
 
3—Στο βι­βλί­ο σου η έκ­πλη­ξη και το α­πρό­ο­πτο εί­ναι τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά της ζω­ής, ε­σύ πώς αν­τι­με­τω­πί­ζεις τα α­πρό­ο­πτα, τολ­μάς να «σπά­σεις» μια ε­ξα­σφα­λι­σμέ­νη ρου­τί­να;

 

 Για μέ­να με­γά­λο μέ­ρος της ο­μορ­φιά της ζω­ής έγ­κει­ται α­κρι­βώς σ’ αυ­τά τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, στην έκ­πλη­ξη και στο α­πρό­ο­πτο, στο ά­γνω­στο που ξε­δι­πλώ­νε­ται κά­θε μέ­ρα, σε κά­θε στρο­φή. Αν­τί­θε­τα η στεί­ρα κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα (που εί­ναι χει­ρό­τε­ρη α­π’ την ρου­τί­να) εί­ναι α­πό τα πιο α­πε­χθή μου πράγ­μα­τα και δεν μπο­ρώ να την αν­τι­λη­φθώ ως ‘’­ε­ξα­σφα­λι­σμέ­νη‘‘, για­τί το μό­νο που μου ε­ξα­σφα­λί­ζει εί­ναι έ­να ε­σω­τε­ρι­κό ρο­κά­νι­σμα, το ο­ποί­ο προ­κει­μέ­νου να α­πο­φύ­γω, τη ‘‘σπά­ω‘‘ με την με­γα­λύ­τε­ρη ευ­κο­λί­α και α­πό­λαυ­ση. Άλ­λω­στε πι­στεύ­ω πως έ­τσι προ­χω­ρά­ει κα­νείς. Κά­τι αν­τί­στοι­χο δεν γί­νε­ται και στην τέ­χνη; Σκί­ζεις, πε­τάς, ξα­να­γρά­φεις, προ­σπα­θείς να εν­τά­ξεις το α­πρό­ο­πτο, το τυ­χαί­ο, και συ­χνά εμ­πλου­τί­ζε­σαι α­π’ αυ­τό, μέ­χρι να φτά­σεις στην μορ­φή που εί­ναι πλη­σι­έ­στε­ρη μ’ αυ­τή που θα μπο­ρού­σε να θε­ω­ρη­θεί τε­λι­κή. Το λέ­ω έ­τσι, για­τί τε­λι­κή, κα­τά την γνώ­μη μου, δεν υ­πάρ­χει. Δη­λα­δή για να δη­μι­ουρ­γή­σου­με, θα χρεια­στεί προ­η­γου­μέ­νως να κα­τα­στρέ­ψου­με κά­τι. Έ­νας α­έ­να­ος κύ­κλος κα­τα­στρο­φής και δη­μι­ουρ­γί­ας δι­ά­σπαρ­τος α­πό α­πρό­ο­πτα και εκ­πλή­ξεις. 
Τελευταία Ανανέωση:
Πέμ, 04/07/2011 - 12:08