Αρχική » Πεζογραφία » Δημοσιεύσεις

"Η Οφειλή" (εφ. Ελεύθερος Τύπος, Έλληνες Συγγραφείς, 16-08-2012)

  • Facebook
  • Twitter
  

    

 

Η ο­φει­λή
 
Η φού­στα, που μου εί­χε ρά­ψει η μά­να της, κύ­λη­σε α­θό­ρυ­βα α­πό το κρε­βά­τι στο πά­τω­μα, πλά­ι στα πό­δια μας. Κα­θώς έ­σκυ­ψα για να την πιά­σω, η μυ­ρω­διά του Μάρ­κου α­νά­βλυ­σε α­πό τις γά­μπες της και μου έ­κο­ψε την α­νά­σα. Α­να­ση­κώ­θη­κα αργά και την κοί­τα­ξα μέ­σα α­πό τον κα­θρέ­φτη, σού­φρω­νε και ξε­σού­φρω­νε αρ­γά τα ζου­με­ρά της χεί­λια κά­νο­ντας την γνω­στή α­στεί­α γκρι­μά­τσα. Ή­ταν το πρώ­το πράγ­μα που πρό­σε­ξα πά­νω της ό­ταν την γνώ­ρι­σα. Θα ’μα­σταν κο­ντά στα πέ­ντε. Έμοια­ζε σαν να γεν­νή­θη­κε κά­νο­ντας αυ­τή την μου­τσού­να. Αυ­τήν προ­σπα­θού­σα να ξε­ση­κώ­σω και δεν τα κα­τά­φερ­να, έ­πρε­πε να με­λε­τή­σω α­πό κο­ντά το κόλ­πο της, γι’ αυ­τό γί­να­με φί­λες.
— Δεν θα την δο­κι­μά­σεις; με πα­ρό­τρυ­νε.
Έ­παι­ζα στα χέ­ρια μου το μι­κρο­σκο­πι­κό σταυ­ρουδά­κι που ή­ταν ραμ­μέ­νο στο λά­στι­χο της ζώ­νης.
—Αυ­τό πά­λι τι εί­ναι; ρώ­τη­σα.
—Α, τί­πο­τα η μά­να μου κά­νει τα δι­κά της, για το κα­λό, λέ­ει, να για ευ­λο­γί­α.
—Στο λά­στι­χο της φού­στας; Μη χει­ρό­τε­ρα.
—Ά­ντε, λοι­πόν, βάλ’ την, εί­πε η Μύ­ρα.
—Και πού α­κρι­βώς πά­ει αυ­τό, μπρος ή πί­σω; Κα­θυ­στε­ρού­σα προ­σπα­θώ­ντας να ξε­με­θύ­σω α­πό τον Μάρ­κο και να ε­λέγ­ξω τους παλ­μούς μου.
—Μπρο­στά, στον α­φα­λό, για κα­λή γέν­να, μουρ­μού­ρι­σε κι έ­στρι­βε μπού­κλες με το δά­χτυ­λο τα ο­λό­ι­σια μαλ­λιά της. Άρ­χι­σα να γδύ­νο­μαι δι­στα­κτι­κά.
            —Ευ­χα­ρι­στη­μέ­νη; ρώ­τη­σα καρ­φώ­νο­ντας με το μάτι τα πα­πού­τσια της. Ά­ντε, που ό­λο γκρι­νιά­ζεις, ε­ντά­ξει σή­με­ρα;
            —Τι εν­νο­είς;
            —Μο­σχο­βο­λάς Μάρ­κο, τρί­τη φο­ρά μεσ’ στη βδο­μά­δα, ά­ρα ευ­χα­ρι­στη­μέ­νη. Τράβη­ξα α­πό­το­μα την μαύ­ρη φού­στα ώς το σα­γό­νι. Τα μά­τια της ά­στρα­ψαν, στέ­νε­ψαν, χώ­ρε­σαν μαύ­ρο πού­μα.
            —Κι ε­σύ την μυ­ρω­διά του, πού την ξέ­ρεις;
            Ρού­φη­ξα μέ­σα την κοι­λιά, ρού­φη­ξα και την α­νά­σα.
—Ε­σύ μου την έ­δει­χνες προ­χθές, ξέ­χα­σες; Δεν μ’ έ­βα­λες να σε μυ­ρί­ζω, πως έ­χει βα­ριά ο­σμή, σαν κα­θα­ρός α­σβός σε οί­στρο, έτσι δεν έ­λε­γες;
            —Α, ξε­φύ­ση­ξε η Μύ­ρα, …Α! Κα­λή η φού­στα;
                                                       *                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                 
Ξε­φυ­σού­σε, πά­νω κά­τω το μη­χά­νη­μα δί­πλα της. Ο σω­λή­νας ζω­ντα­νε­μέ­νος, κό­μπρα που α­νε­βο­κα­τέ­βαι­νε. Κι ε­γώ πλά­ι στο πα­ρά­θυρο, όρ­θια, α­να­πο­φά­σι­στη, ό­λο έ­τοι­μη να φύ­γω. Α­κού­ω πά­νω α­πό μια ώ­ρα τα πνιχτά βο­γκη­τά της. Και δεν ξαφ­νιά­ζο­μαι, μου εί­ναι γνώ­ρι­μα. Χρό­νια η­χού­σαν στο κε­φά­λι μου, στοί­χειω­ναν το ξύ­πνιο και τον ύ­πνο μου. Άλ­λο­τε ξε­ρο­στα­λιά­ζοντας ά­να­στρες νύ­χτες κά­τω α­πό τα πα­ρά­θυ­ρά τους κι άλ­λο­τε κλω­τσώ­ντας και σπρώ­χνο­ντάς την μέ­σα στ’ ό­νει­ρο να ξε­κολ­λή­σει ε­πι­τέ­λους α­πό πά­νω του η α­νά­σα της, να πά­ψει να λι­γο­θυ­μά α­πό έ­ρω­τα στα χέ­ρια του και να βο­γκά­ει. Κι ύστε­ρα α­νέ­βαι­ναν οι δι­κοί μου βό­γκοι, μου­γκρη­τά και μ’ έ­πνι­γαν.                                                                                                                                                                                                                                                                
Μου εί­παν να μην την ε­νο­χλή­σω, μό­νο αν ξυ­πνή­σει μό­νη της. Μα ά­ρα­γε κοι­μά­ται; Έ­μα­θα για την κα­τά­στα­σή της τυ­χαί­α α­πό έ­ναν πα­λιό γνω­στό, ε­δώ και δέ­κα μέρες. Στο τε­λι­κό στά­διο, εί­πε. Δεν μπο­ρού­σα να την φα­ντα­στώ άρ­ρω­στη, κλι­νή­ρη, α­δύ­να­μη. Αυ­τή που ή­ταν πά­ντο­τε τό­σο ζω­ντα­νή, πά­ντα κερ­δι­σμέ­νη, έ­παιρ­νε αυτό που ή­θε­λε χω­ρίς ι­διαί­τε­ρες προ­σπά­θειες, ή­ταν τυ­χε­ρή και α­ντι­πα­θη­τι­κά ά­τρω­τη ως και στις παι­δι­κές α­σθέ­νειες, που τις ξε­πέ­τα­γε σε λί­γες μέ­ρες όταν ε­μείς οι υ­πό­λοι­ποι κλει­νό­μα­σταν μέ­σα και χά­να­με το παι­χνί­δι για βδο­μάδες. Τώ­ρα πώς γίνεται; Δέ­κα μέ­ρες έ­χω να κοι­μη­θώ. Πέ­ντε φο­ρές ξε­κί­νη­σα για να ’ρθω και πέ­ντε γύ­ρι­σα πί­σω. Έ­χω να την δω α­πό τό­τε. Ε­κεί­νη την η­μέ­ρα της σταυ­ρω­μέ­νης φού­στας με δυ­σκο­λί­α κρα­τή­θη­κα, πα­ρά λί­γο να προ­δο­θώ, πως την μυ­ρω­διά του την ή­ξε­ρα α­πό μό­νη μου και μά­λι­στα πο­λύ κα­λύ­τε­ρα απ’ ό­τι ε­κεί­νη. Πε­ρί­που έ­να μή­να με­τά έ­μει­νε έ­γκυος. Κι ή­ταν χα­ρού­με­νη, πο­λύ. Λί­γο αρ­γό­τε­ρα, μα­θεύ­τη­καν ό­λα. Α­κό­μα δεν ξέ­ρω πως άρ­χι­σε να ξε­τυ­λί­γε­ται το κου­βάρι. Της τα πρό­φτα­σαν πριν προ­λά­βω να ξε­κό­ψω α­πό το Μάρ­κο. Δια­λύ­σα­με. Έ­φυ­γα εγώ, μα­κριά, χά­θη­κα.
 Την α­στεί­α γκρι­μά­τσα της τε­λι­κά δεν την κα­τά­φε­ρα. Ε­κεί­νη την μαύ­ρη φού­στα με το σταυ­ρου­δά­κι της κυ­ρά Ξέ­νης την φυ­λά­ω α­κό­μα. Παι­διά δεν έ­κα­να πο­τέ.
Με την φα­ντα­σί­α μου της έ­χω ζη­τή­σει πολ­λές φο­ρές συ­γνώ­μη. Έ­χω ε­πι­νο­ή­σει διά­φο­ρα σκη­νι­κά, α­πό τυ­χαί­α συ­νά­ντη­ση στο δρό­μο, έ­ως να χτυ­πά­ω το κου­δού­νι του σπι­τιού της με σκο­πό να της πω την μα­γι­κή λέ­ξη, που θα με λύ­τρω­νε. Μο­νάχα μια συ­γνώ­μη, χω­ρίς πολ­λά λό­για κι ε­ξη­γή­σεις, σε τι θα ω­φε­λού­σε άλ­λω­στε μια βα­θύ­τε­ρη ε­ξο­μο­λό­γη­ση τώ­ρα πια. Τι νό­η­μα θα εί­χε; Μια σκέ­τη ει­λι­κρι­νής συγνώ­μη θα ή­ταν αρ­κε­τή. Και η α­πα­ραί­τη­τη α­πο­δο­χή της, α­σφα­λώς. Δεν εί­ναι α­νάγκη να σε κα­τα­νο­ή­σει, ού­τε και να σε λυ­πη­θεί ο άλ­λος. Πα­λιό­τε­ρα θα ή­θε­λα να της μι­λή­σω για τις α­να­σφά­λειές μου, για το αί­σθημα κα­τω­τε­ρό­τη­τας που με βύ­θι­ζε στην α­πελ­πι­σί­α, πό­σο πιο ό­μορ­φη ή­ταν, πό­σο ά­χα­ρη κι α­σή­μα­ντη έ­νιω­θα πλά­ι της, πώς πά­ντα προ­κα­λού­σε το εν­δια­φέ­ρον και την προ­σο­χή, πό­σο α­νά­γκη εί­χα για ε­πι­βε­βαί­ω­ση. Για του Μάρ­κου την ε­πι­βεβαί­ω­ση. Τε­λι­κά, με τον και­ρό κα­τά­λα­βα ό­τι ό­λα αυ­τά δεν την α­φο­ρού­σαν, αρ­κεί το κα­κό που έ­γι­νε.
Κο­ντά σα­ρά­ντα χρό­νια φα­ντα­σί­ω­σης συ­γνώ­μης κι ό­μως δεν τόλ­μη­σα πο­τέ. Και τώ­ρα που το πή­ρα α­πό­φα­ση και κα­τά­φε­ραν τα πό­δια μου να με φέ­ρουν ώς ε­δώ, εκεί­νη μοιά­ζει να κοι­μά­ται.                                                                                                                                                                                                                                                                 
Σκύ­βω κο­ντά της, ρα­γι­σμέ­νη η πα­λιά ο­μορ­φιά α­πό την ε­πι­κεί­με­νη α­καμ­ψί­α. Μια στιγ­μιαί­α νί­κη θριαμ­βεύ­ει μέ­σα μου, όρ­θια ε­γώ α­τσά­κι­στη κι αυ­τή μπρο­στά μου ξα­πλω­μέ­νη. Α, τε­λι­κά δεν ή­ταν ά­τρω­τη. Και κοκ­κι­νί­ζω, λη­σμο­νώ­ντας πως η ντρο­πή και η χα­ρά δί­νουν συ­χνά το ί­διο χρώ­μα. Φρυγ­μέ­να σα­λεύ­ου­νε τα χείλη της. Και να ’θε­λε δεν θα ’βγαι­νε τώ­ρα η πα­λιά γκρι­μά­τσα. Πρώ­τη φο­ρά κατα­λα­βαί­νω για­τί δεν την κα­τά­φε­ρα πο­τέ. Α­συ­ναί­σθη­τα την μυ­ρί­ζω ό­πως πα­λιά. Δυ­να­τή η α­νά­μνη­ση της ό­σφρη­σης αρ­γεί να α­ντι­λη­φθεί την έ­ντο­νη ο­σμή της απο­σύν­θε­σης, που ξε­χύ­νε­ται απ’ το μι­σά­νοι­χτο στό­μα και μπου­κώ­νει το δω­μάτιο. Της χα­ϊ­δεύ­ω α­πα­λά το μέ­τω­πο με την πά­νω πλευ­ρά των δα­κτύ­λων. Ευ­τυ­χώς που ο Μάρ­κος έ­φυ­γε και δεν θα την δει έ­τσι. Χώ­ρι­σαν, έ­μα­θα, δυο χρό­νια με­τά τον γά­μο και τώρα ζει στην Νό­τιο Α­με­ρι­κή. Το γ­ιό τους τον μοί­ρα­σαν σαν την Περ­σε­φό­νη, μι­σό χρό­νο στο πά­νω η­μι­σφαί­ριο, μι­σόν στο κά­τω.
— Μύ­ρα;…
Α­πο­μα­κρύ­νο­μαι. Ξαφ­νι­κά αι­σθάν­θη­κα ά­βο­λα με το κε­φά­λι μου τό­σο κο­ντά στο δι­κό της. Φο­βή­θη­κα πως βού­τη­ξε στις σκέ­ψεις μου. Το έ­κα­νε αυ­τό τό­τε. Κι ε­γώ το έ­κα­να. Ή­ταν σαν παι­χνί­δι. Αρ­γό­τε­ρα, ό­ταν άρ­χι­σα να έ­χω σκέ­ψεις που δεν ήθε­λα να μοι­ρα­στώ μα­ζί της, έ­κλει­σα. Άλ­λα­ξαν χρώ­μα τα μά­τια σου, το ξέ­ρεις; μου εί­χε πει τό­τε μια μέ­ρα, τα θυ­μά­μαι πο­λύ πιο α­νοι­χτό­χρω­μα. Πα­ράλ­λα­ξες φιλε­νά­δα, και γέ­λα­γε με πνι­χτούς λα­ρυγ­γι­σμούς.
Βο­γκά­ει σι­γα­νά, σέρ­νο­ντας την εκ­πνο­ή σαν να α­νε­βαί­νει α­πό­το­μη πλα­γιά. Ανα­λο­γί­ζο­μαι πώς α­φέ­θη­κα κά­πο­τε σε τό­σο μαύ­ρες σκέ­ψεις, σε τό­σο τα­πει­νές ορμές. Και ποιος ε­γω­ι­σμός με κρα­τού­σε και δί­στα­ζα σα­ρά­ντα χρό­νια; Ή μή­πως φό­βος. Πά­ντα έ­νιω­θα κά­τι α­νε­ξέ­λε­γκτο πλά­ι της, κά­τι που με ξε­περ­νού­σε. Κοιτά­ζω το άλ­λο­τε ζη­λευ­τό προ­φίλ της.
…Συ­γνώ­μη, ψι­θυ­ρί­ζω μέ­σα α­πό τα δό­ντια μου. Τε­λι­κά, εί­ναι αλ­λιώς να το σκέ­φτε­σαι μο­νά­χος σου κι αλ­λιώς να το λες κα­τά­μου­τρα στον άλ­λον .
…Μύ­ρα συ­γνώ­μη, δο­κι­μά­ζω σι­γα­νά τις λέ­ξεις και πνί­γο­μαι, παρ’ ό­λο που ξέρω πως δεν μ’ α­κού­ει. Τα μι­κρά βο­γκη­τά της ό­λο και δυ­να­μώ­νουν. Σα­λεύ­ει α­νε­παί­σθη­τα σαν α­σπόν­δυλο. Μι­σα­νοί­γει με δυ­σκο­λί­α τα μά­τια στο κε­νό.
— Πο­νά­ω, ψι­θυ­ρί­ζει, πέ­ρα­σε η έ­νε­ση, πο­νά­ω, πώς θα βγει η νύχτα;
Δεν εί­μαι βέ­βαι­η πως α­πευ­θύ­νε­ται σε μέ­να, δεν ξέ­ρω αν έ­χει α­ντι­λη­φθεί καν την πα­ρου­σί­α μου. Ω­στό­σο προ­σπα­θώ να στή­σω έ­να διά­λο­γο.
— Κά­νε υ­πο­μο­νή κα­λή μου, λέ­ω, ξα­να­περ­νώ­ντας το χέ­ρι πιο μα­κριά τώ­ρα α­πό το δέρ­μα της, σαν να ’ναι κολ­λη­τι­κός ο πό­νος, ί­σα που αγ­γί­ζω τα ι­δρω­μέ­να της μαλ­λιά. Θα μπο­ρού­σα να εί­μαι μια ο­ποια­δή­πο­τε, μια νο­σο­κό­μα, η ε­πι­σκέ­πτρια του δι­πλα­νού α­σθε­νή, θα μπο­ρού­σα να εί­μαι μια ξέ­νη. Μι­λά­ω σαν ξέ­νη. Θα μπορού­σα να έ­χω φύ­γει. Μπο­ρώ να φύ­γω α­νά πά­σα στιγ­μή. Μπο­ρώ να πά­ρω την α­πό­φα­σή μου για συ­γνώ­μη και να φύ­γω.
— Ό­λα θα πά­νε κα­λά..., ψελ­λί­ζω μάλ­λον στον ε­αυ­τό μου. Ε­κεί­νη πα­ρα­μέ­νει σιω­πηλή, α­δια­πέ­ρα­στη, ο πό­νος την έ­χει τυ­λί­ξει σ’ έ­να μο­νω­τι­κό κου­κού­λι. Πα­ρη­γοριέ­ται μέ­σα στα βο­γκη­τά της, συ­νο­μι­λεί μα­ζί τους, δεν δεί­χνει να χρειά­ζεται άλ­λον συ­νο­μι­λη­τή.                                                                                                                                                                                                                                                                 ... Μύ­ρα μ’ α­κούς; ε­γώ εί­μαι, η Ε­λέ­νη. Κά­τι σαν α­ντί­στρο­φος α­να­στε­ναγ­μός στρο­βι­λί­ζε­ται στον α­έ­ρα και τρυ­πά­ει τα πλα­κά­κια, ύ­στε­ρα η α­να­πνο­ή της κά­νει μια με­γά­λη παύ­ση. Μάλ­λον με κα­τά­λα­βε, αλ­λά δεν γυ­ρί­ζει να με κοι­τά­ξει. Της σφίγ­γω το χέ­ρι για να πά­ρω δύ­να­μη. Με κό­πο συ­γκρα­τώ τον τρό­μο μου μπρο­στά της.
— Ά­κου... συ­γνώ­μη, λέ­ω βια­στι­κά, θέ­λω να σου ζη­τή­σω συ­γνώ­μη. Και ξε­νοιά­ζω για λί­γο. Χρειά­ζο­μαι χρό­νο. Ε­γώ πά­ντως, το εί­πα. Τώ­ρα πε­ρι­μέ­νω. Δι­κό της το μπαλά­κι. Δι­κή της η α­τά­κα. Πε­ρι­μέ­νω, κοι­τώ­ντας έ­ξω στο α­πέ­να­ντι πάρ­κο τα πλού­σια λι­κνι­στά κλα­διά μιας κλαί­ου­σας που χτυ­πιέ­ται στο βο­ρια­δά­κι.
Μέ­νου­με έ­τσι για ώ­ρα, ε­κεί­νη στο ζο­φε­ρό κου­κού­λι της κι ε­γώ έ­ξω στο πάρ­κο...
Η σιω­πή βα­ραί­νει και βα­ραί­νει στο δω­μά­τιο. Ώς και οι στε­ναγ­μοί της σί­γη­σαν, μπή­καν στο σώ­μα, λού­φα­ξαν, τώ­ρα γογ­γύ­ζουν μέ­σα. Ψά­χνω για α­να­μνή­σεις, για ει­κό­νες, πώς να γε­μί­σω το κε­νό. Κο­ντά σα­ρά­ντα χρό­νια χά­σκουν α­νά­με­σά μας. Βά­ρα­θρο. Ποια θα πη­δή­ξει;
Τα μά­τια μου α­κο­λου­θούν τις τα­λα­ντώ­σεις των κλα­διών α­πέ­να­ντι, θυ­μά­μαι την παι­δι­κή μας κού­νια στο χο­ντρό πεύ­κο του κή­που της, εκ­κρε­μές του χρό­νου που α­πρό­ο­πτα σα­λεύ­ει πά­λι. Α­κού­ω τα κου­κου­νά­ρια του με­ση­με­ριού να τρί­ζουνε τα κα­λο­καί­ρια, και πως τα λεγαμε για ξω­τι­κά που κα­τοι­κούν τά­χα στο δέ­ντρο, και τρέ­χα­με να μην μας βρουν, μην μας προ­λά­βουν. Ε­δώ τώ­ρα α­κού­γε­ται μό­νο η στά­λα του ο­ρού και η κό­μπρα του σω­λή­να. Κοι­τά­ζω έ­ξω με προ­σήλω­ση, κι ας σέρ­νε­ται η ά­κρη του μα­τιού μου ζη­τιά­να στα σε­ντό­νια της.
Ξάφ­νου, κά­τι α­στρά­φτει α­πό­κο­σμα στο μι­σο­σκό­τα­δο, έ­χει στρέ­ψει τα μά­τια πά­νω μου και με κοι­τά­ζει. Λά­μπει ο­λο­στρόγ­γυ­λο σπά­νιο ο­ρυ­κτό το α­σπρά­δι τους. Γυά­λι­νη μα­τιά, κε­νή.
— Σου πή­ρε λί­γο πα­ρα­πά­νω, αλ­λά ήρ­θες, τα κα­τά­φε­ρες. Στα­μα­τά­ει να πά­ρει α­νάσα, παίρ­νει και τα μά­τια της, τα σέρ­νει πέ­ρα στο πα­ρά­θυ­ρο. Σκο­τει­νιά­ζει πάλι στο δω­μά­τιο. Σω­παί­νει ξα­νά. Βαθαί­νει η ώ­ρα στη σιω­πή. Και βα­θαί­νει... Κά­πο­τε α­νε­βαί­νει ξε­ρή η φω­νή, κο­φτή μέ­σα απ’ τα δόντια της.
— Κοί­τα Ε­λέ­νη, πο­νά­ω. Πο­νά­ω πο­λύ, α­βά­στα­χτα, αλ­λά α­κό­μη εί­μαι στα συ­γκα­λά μου, ξέ­ρω τι μου γί­νε­ται. Η α­να­πνο­ή της βγαί­νει λει­ψή· ξέρω και τι πρό­κει­ται να μου συμ­βεί, συ­νε­χί­ζει. Έ­πρε­πε να εί­χα φύ­γει, σκέ­φτομαι, πριν ξυ­πνή­σει. Τώ­ρα εί­ναι αρ­γά. Αρ­γά. Έ­να μού­δια­σμα με στε­φα­νώ­νει κι όλο κα­τε­βαί­νει, μια α­θό­ρυ­βη, δυ­να­τή α­ντλί­α μ’ α­δειά­ζει α­πό μέ­σα. Α­πο­μέ­νω σιγά-σι­γά μό­νο δέρ­μα. Έ­να κέ­λυ­φος. Εί­μαι ε­ντε­λώς α­νέ­τοι­μη για μια πι­θα­νή της άρ­νη­ση. Α­κό­μα και τώ­ρα ε­κεί­νη έ­χει τον έ­λεγ­χο. Ξε­γε­λά­στη­κα α­πό την ο­ρι­ζό­ντια θέ­ση της, α­πό την κλι­νι­κή της ει­κό­να. Όρ­θια, σκυμ­μέ­νη, τα­πει­νω­μέ­νη α­πό τον πό­νο της, έ­νο­χη για έ­να νέ­ο α­προσ­διό­ρι­στο α­δί­κη­μα, πε­ρι­μέ­νω την ε­τυ­μη­γο­ρί­α της.
— Με­τά α­πό λί­γο, ί­σως αύ­ριο κιό­λα, θα χάσω τον έλεγχο, ού­τε θα μπορώ να σκε­φτώ και να α­πο­φα­σί­σω για ο­τι­δή­πο­τε. Προ­χω­ρά­ει καλ­πά­ζο­ντας στον εγκέ­φα­λο. Δεν θα εί­μαι πια ο ε­αυ­τός μου.
— Μην μι­λάς έ­τσι, πο­τέ δεν ξέ­ρεις. Και ε­κεί στα­μα­τά­ω, δεν βρί­σκω τι άλ­λο να πω. Τα πράγ­μα­τα εί­ναι α­κρι­βώς ό­πως τα πε­ρι­γρά­φει, εί­χα ρω­τή­σει τον για­τρό της πριν μπω στο θά­λα­μο. Έ­πει­τα δεν της α­ξί­ζει έ­να α­κό­μα ψέ­μα. Με πλημ­μυ­ρί­ζουν πά­λι οι τύ­ψεις. Ί­σως πριν δεν άκου­σε τι εί­πα, ή μπο­ρεί να θέ­λει να το ξα­να­κού­σει. Ού­τως ή άλ­λως θα χρεια­στεί να το πω πά­λι. Σκου­πί­ζω μη­χα­νι­κά τις μου­σκε­μέ­νες πα­λά­μες μου στην ά­κρη της ζα­κέ­τας.
— Μύ­ρα, συγ­χώ­ρε­σέ με για τό­τε. Κο­μπιά­ζω. Σε πα­ρα­κα­λώ. Κι ύ­στε­ρα κά­τι υ­γρό και μα­λα­κό α­νε­βαί­νει στο στό­μα μου και λύ­νε­ται. Δεν ξέ­ρω πως ήρ­θαν έ­τσι τα πράγ­μα­τα. Ήρ­θαν. Ό­πως έρ­χο­νται τα πράγ­μα­τα και μας υ­περ­βαί­νουν, χω­ρίς για­τί. Δεν ξέ­ρω. Ή μπο­ρεί και να κα­τά­λα­βα τώ­ρα πια, αλ­λά σε τι βο­η­θά­ει; Θα ’κα­να τα πά­ντα για να μην εί­χαν συμ­βεί ό­λα ε­κεί­να τό­τε. Θα ’κα­να τα πά­ντα για να κατα­λά­βεις πό­σο έ­χω πο­νέ­σει κι ε­γώ, πό­σο μου έ­λει­ψες αυ­τά τα χρό­νια, πό­σο μου έ­λει­ψε ο ί­διος μου ο ε­αυ­τός. Ο ί­διος μου ο ε­αυ­τός, και κλεί­νω τα μά­τια. Μια δια­βρω­τι­κή υ­γρα­σί­α α­πλώ­νε­ται πά­νω μου κι αρ­χί­ζει να με τυ­λί­γει. Βα­ραί­νω, κά­θο­μαι στην κα­ρέ­κλα δί­πλα της.
Η Μύ­ρα δεν α­ντι­δρά, πα­ρα­μέ­νει σιω­πη­λή. Για ώ­ρα. Δεν ξέ­ρω πια αν πε­ρι­μέ­νω την α­πά­ντη­σή της. Προ­σπα­θώ να βρω τον μί­το της υ­γρής μπό­λιας που συ­νε­χί­ζει να με φα­σκιώ­νει α­διά­κο­πα. Ώ­σπου α­κού­γε­ται η φω­νή της ν’ α­παγ­γέλ­λει.
— Ξέ­ρεις, Ε­λέ­νη, η α­ξιο­πρέ­πεια εί­ναι πο­λύ διευ­ρυ­μέ­νη έν­νοια. Κι ε­γώ πρέ­πει να προ­λά­βω, να μην συμ­βούν τα χει­ρό­τε­ρα.
Έ­ξω έ­χει σκο­τει­νιά­σει τε­λεί­ως. Το δω­μά­τιο πλέ­ει στο γα­λα­κτώ­δες φως που φτά­νει α­πό κά­ποιο μα­κρι­νό ση­μεί­ο του δια­δρό­μου. Δεν ρω­τά­ω τι εν­νο­εί, δεν τολμώ. Στρέ­φε­ται με κό­πο προς το μέ­ρος μου, α­κού­ω το σύρ­σι­μο του κε­φα­λιού της πά­νω στο μα­ξι­λά­ρι.
— Μου χρω­στάς, λέ­ει κο­φτά.
Το βλέμ­μα της έ­χει κά­τι α­βυσ­σα­λέ­ο.
Μου δεί­χνει ε­πι­τα­κτι­κά τα πολύπλοκα μηχανήματα που κρέ­μονται πά­νω της.
— Θα ’κα­νες τα πά­ντα, εί­πες, Ε­λέ­νη;
Γνέ­φω κα­τα­φα­τι­κά, τρέ­μο­ντας.
— Τα πά­ντα για να ε­ξα­λεί­ψεις τον πό­νο που μου προ­ξέ­νη­σες, τον πό­νο ό­λων αυτών των χρό­νων που φύ­τρω­σε στο κορ­μί μου.
Την κοι­τά­ζω ά­πνο­η.
 
— Ε, λοι­πόν, μου ο­φεί­λεις μια πο­λύ με­γα­λύ­τε­ρη, μια πο­λύ πιο α­πο­τε­λε­σμα­τι­κή δό­ση συ­γνώ­μης, λέ­ει κοι­τώ­ντας με νό­η­μα τον δαιδαλώδη μικρόκοσμο από σωληνάκια με φάρμακα και ορούς που συγκροτούν τον ομφάλιο λώρο της με τη ζωή.
 
 

 

 

 
Τελευταία Ανανέωση:
Τρί, 06/10/2014 - 09:14