Αρχική » Συνεντεύξεις

εφ.Εποχή-Θεατρικά Σεμινάρια 26-09-2007

  • Facebook
  • Twitter
  

 Καταργούνται τα Επιμορφωτικά Θεατρικά Σεμινάρια για τα μέλη των Ερασιτεχνικών Θιάσων της Περιφέρειας
Ποιος πο­λι­τι­σμός; Ποια παι­δεί­α; Ποια ε­πι­μόρ­φω­ση; 
 
Η Μα­ρώ Τρια­ντα­φύλ­λου συνομιλεί με την Ηρώ Νικοπούλου
 
            Όταν η νέ­α κυ­βέρ­νη­ση α­νέ­λα­βε τα κα­θή­κο­ντά της, ο πρω­θυ­πουρ­γός, με μια θε­α­μα­τι­κή κί­νη­ση, μπή­κε ε­πι­κε­φα­λής του Υ­πουρ­γεί­ου Πο­λι­τι­σμού, για να δείξει, υ­πο­τί­θε­ται, πό­σο τον εν­διέ­φε­ρε το ζή­τη­μα του πο­λι­τι­σμού. Ου­δέν ψευ­δέστε­ρον. Με το τέ­λος των Ο­λυ­μπια­κών Α­γώ­νων, που ή­ταν και ο λό­γος αυ­τής της πο­λι­τι­κής κί­νη­σης, α­πε­σύρ­θη ε­ντε­λώς και ου­δείς σ' αυ­τήν τη χώ­ρα πλέ­ον θυ­μάται ό­τι, α­φού δεν έ­γι­νε α­να­σχη­μα­τι­σμός, αυ­τός ε­ξα­κο­λου­θεί να εί­ναι ο Υ­πουργός Πο­λι­τι­σμού και βο­η­θοί του τό­σο η κ. Φ. Πάλ­λη-Πε­τρα­λιά ό­σο και ο ι­σχυ­ρός α­νήρ του υ­πουρ­γεί­ου, κ. Τα­τού­λης. Πο­λι­τι­σμός χω­ρίς χρή­μα­τα και χω­ρίς προγραμ­μα­τι­σμό δεν νο­εί­ται. Ό­μως ού­τε χρή­μα­τα δια­τί­θε­νται για τέ­τοιες … πολυ­τέ­λειες ού­τε κα­νείς προ­γραμ­μα­τι­σμός γί­νε­ται βε­βαί­ως. Το τί­πο­τα εί­ναι μάλ­λον ευ­φη­μι­σμός για την δρα­στη­ριό­τη­τα αυ­τού του Υ­πουρ­γεί­ου.
            Μά­λι­στα, "για να γκρε­μί­σου­νε τά ό­σα α­φή­σαν" οι προ­η­γού­με­νοι (για να θυ­μη­θού­με α­λή­στου μνή­μης εμ­βα­τή­ριον του εμ­φυ­λί­ου), που ού­τε ε­κεί­νοι φη­μί­ζο­νταν για τις πο­λι­τι­στι­κές τους ε­πεν­δύ­σεις, κά­ποιοι χρή­σι­μοι θε­σμοί, μι­κρές πο­λι­τι­στικές ο­ά­σεις, ει­δι­κά για την ε­παρ­χί­α, σι­γά-σι­γά κα­ταρ­γού­νται. Χα­ρα­κτη­ρι­στικό πα­ρά­δειγ­μα τα Σε­μι­νά­ρια Θε­ά­τρου που ορ­γά­νω­νε για μια ει­κο­σα­ε­τί­α η Γενι­κή Γραμ­μα­τεί­α Ε­πι­μόρ­φω­σης Ε­νη­λί­κων και τα ο­ποί­α ε­πι­μόρ­φω­ναν τους α­σχολού­με­νους με το ε­ρα­σι­τε­χνι­κό θέ­α­τρο στην ε­παρ­χί­α. Ο θε­σμός υ­πήρ­ξε, σύμ­φωνα με τις μαρ­τυ­ρί­ες των με­τα­σχό­ντων, ε­πι­τυ­χής. Αλ­λά, ας υ­πο­θέ­σου­με, ό­τι δεν ή­ταν και πράγ­μα­τι πολ­λά έ­χει να κα­τα­με­τρή­σει κα­νείς στη Γ.Γ.Ε.Ε. Η λύ­ση, λοιπόν, εί­ναι η κα­τάρ­γη­σή του ή η βελ­τί­ω­σή του; Ό­ταν ο θε­σμός υ­πάρ­χει, υ­πάρ­χει ελ­πί­δα κα­λυ­τέ­ρευ­σης, ό­ταν κα­ταρ­γεί­ται -και εν­νο­εί­ται δεν προ­τεί­νε­ται κάτι α­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τε­ρο σε σύ­ντο­μο χρο­νι­κό διά­στη­μα- δη­μιουρ­γεί­ται α­πλώς κε­νό και ε­ρη­μιά. Μ' έ­να λό­γο πο­λι­τι­κό πρό­βλη­μα.

            Για το θέ­μα η στή­λη μί­λησε με την ζω­γρά­φο, ποι­ή­τρια και πε­ζο­γρά­φο Η­ρώ Νι­κο­πού­λου, τη δου­λειά της οποί­ας εί­χα­με πα­λιό­τε­ρα πα­ρου­σιά­σει. Καλ­λι­τέ­χνης με μα­κρο­χρό­νια και ε­πιτυ­χή πα­ρου­σί­α στον ει­κα­στι­κό χώ­ρο ό­σο και στα γράμ­μα­τα, η Η. Ν., εί­ναι ε­πί­σης και σκη­νο­γρά­φος. Μ' αυ­τήν της την ι­διό­τη­τα έ­χει δου­λέ­ψει πο­λύ στο φοι­τη­τικό και ε­ρα­σι­τε­χνι­κό θέ­α­τρο. Πα­ράλ­λη­λα, κα­θη­γή­τρια καλ­λι­τε­χνι­κών στην επαρ­χί­α για μια ε­ξα­ε­τί­α, έ­χει σκη­νο­θε­τή­σει σχο­λι­κές πα­ρα­στά­σεις αλ­λά και ερα­σι­τε­χνι­κό θέ­α­τρο ε­νη­λί­κων στις πε­ριο­χές, ό­που υ­πη­ρέ­τη­σε και υ­πη­ρε­τεί. Φέ­τος, για πα­ρά­δειγ­μα α­νε­βά­ζει στη Δάφ­νη Κα­λά­βρύ­των με τους μα­θη­τές του Γυ­μνα­σί­ου τον Φον Δη­μη­τρά­κη του Ψα­θά, ε­νώ στο Πα­νε­πι­στή­μιο του Πει­ραιά κά­νει τα σκη­νι­κά για το έρ­γο του Μπρε­χτ "Ο α­φέ­ντης Που­ντί­λα και ο υ­πη­ρέ­της του Μα­τί". Η ί­δια έ­χει συμ­με­τά­σχει για τρί­α χρό­νια στα σε­μι­νά­ρια αυ­τά και θεω­ρώ­ντας ό­τι έ­χει σα­φώς ω­φε­λη­θεί α­πό την σε­μι­να­ρια­κή δου­λειά, μα­ζί με πολλούς άλ­λους υ­πο­στη­ρι­κτές του θε­σμού ξε­κί­νη­σε μια κι­νη­το­ποί­η­ση (για την ώρα α­πο­στο­λή ε­πι­στο­λών στους αρ­μό­διους φο­ρείς κα­θώς και συλ­λο­γή υ­πο­γραφών) για την ε­πα­νέ­ναρ­ξή τους.

Εί­χα­τε πά­ρει μέ­ρος στα θε­α­τρι­κά σε­μι­νά­ρια της Γε­νι­κής Γραμ­μα­τεί­ας Ε­πι­μόρ­φω­σης Ε­νη­λί­κων στην ε­παρ­χί­α. Ποιες ή­ταν οι ε­μπει­ρί­ες σας α­πό αυ­τόν το θε­σμό.
Πρό­κει­ται για έ­να πρό­γραμ­μα της Γε­νι­κής Γραμ­μα­τεί­ας Ε­πι­μόρ­φω­σης Ε­νη­λί­κων που λει­τουρ­γεί ε­δώ και 20 χρό­νια και α­φο­ρά ο­λό­κλη­ρη την ελ­λη­νι­κή ε­παρ­χί­α. Τα θε­α­τρι­κά αυ­τά σε­μι­νά­ρια παρεί­χαν γνώ­σεις και προ­βλη­μα­τι­σμό στους αν­θρώ­πους που α­σχο­λού­νται με το ερα­σι­τε­χνι­κό θέ­α­τρο στην πε­ρι­φέ­ρεια. Ει­ση­γη­τές ή­ταν άν­θρω­ποι του θε­ά­τρου, η­θο­ποιοί, σκη­νο­θέ­τες, σκη­νο­γρά­φοι αλ­λά και θε­ω­ρη­τι­κοί ό­πως θε­α­τρο­λό­γοι, ι­στο­ρι­κοί, κρι­τι­κοί. Ό­λοι τους με α­να­γνω­ρι­σμέ­νη την ποιό­τη­τα της δου­λειάς τους.
 
Τι α­κρι­βώς ή­ταν αυ­τά τα σε­μι­νά­ρια;
Θα σας εκ­θέ­σω την δι­κή μου ε­μπει­ρί­α, α­πό την Πε­λο­πόν­νη­σο. Ορ­γα­νώ­νο­νταν α­πό την ε­κά­στο­τε Νο­μαρ­χία μια φο­ρά το χρό­νο. Ε­πι­λε­γό­ταν δια­φο­ρε­τι­κή πό­λη κά­θε φο­ρά, στην ο­ποί­α συγκε­ντρώ­νο­νταν άν­θρω­ποι των θιά­σων της πε­ρι­φέ­ρειας που εί­χαν ε­πι­λε­γεί να συμ­με­τά­σχουν στο σε­μι­νά­ριο. Οι συμ­με­τέ­χο­ντες θα έ­πρε­πε να ε­μπλέ­κο­νται στο ε­ρα­σι­τε­χνι­κό θέ­α­τρο, αυ­τό ή­ταν ό­ρος. Στους με­τέ­χο­ντες προ­σφέ­ρο­νταν κατά­λυ­μα, δια­τρο­φή και το ε­πο­πτι­κό υ­λι­κό, που ή­ταν α­πα­ραί­τη­το κά­θε φο­ρά, ό­χι ό­μως τα ο­δοι­πο­ρι­κά. Οι αι­τή­σεις ή­ταν πά­ντα πε­ρισ­σό­τε­ρες α­πό τις θέ­σεις και στην ε­πι­λο­γή έ­παι­ζε ρό­λο το βιο­γρα­φι­κό του κα­θε­νός. Το ί­διο σε­μι­νά­ριο, αρ­γό­τε­ρα, με­τα­φε­ρό­ταν σε πό­λεις της πε­ρι­φέ­ρειας, ό­που συ­νή­θως εί­χε μικρό­τε­ρη διάρ­κεια -τρεις ή τέσ­σε­ρις μέ­ρες-, α­να­πτύσ­σο­νταν μό­νο κά­ποιες α­πό τις θε­μα­τι­κές ε­νό­τη­τες και α­πό πε­ρι­φε­ρεια­κό γι­νό­ταν το­πι­κό, ε­μπλου­τι­σμέ­νο συ­χνά α­πό ζη­τή­μα­τα πιο πο­λύ το­πι­κού εν­δια­φέ­ρο­ντος. Εν­νο­εί­ται πως σ' αυ­τή την δεύ­τε­ρη φά­ση συμ­με­τεί­χαν δια­φο­ρε­τι­κά ά­το­μα, φυ­σι­κά οι ε­πι­μορ­φωτές ή­ταν συ­χνά οι ί­διοι. Κά­θε χρο­νιά ή­ταν α­φιε­ρω­μέ­νη σε έ­να θέ­μα, π.χ. ε­γώ παρα­κο­λού­θη­σα έ­να κύ­κλο νε­ο­ελ­λη­νι­κού θε­ά­τρου, έ­ναν άλ­λο α­με­ρι­κά­νι­κου θε­άτρου κα­θώς και σύγ­χρο­νο ευ­ρω­πα­ϊ­κό. Πα­λιό­τε­ρα υ­πήρ­χαν κι άλ­λες πο­λύ εν­διαφέ­ρου­σες θε­μα­τι­κές, ό­πως αρ­χαί­α ελ­λη­νι­κή τρα­γω­δί­α.
 
Μπο­ρεί­τε να μας περι­γρά­ψε­τε έ­να σε­μι­να­ρια­κό κύ­κλο;
Βε­βαί­ως. Η ε­βδο­μά­δα ή­ταν γε­μά­τη. Θε­ωρη­τι­κά εί­χα­με το πρω­ι­νό ε­λεύ­θε­ρο, στην ου­σί­α πο­τέ δεν ε­παρ­κού­σε ο χρό­νος για να με­λε­τή­σου­με τα κεί­με­να που μας εί­χαν μοι­ρά­σει ή για να προ­ε­τοι­μαστού­με για τις σκη­νές που θα παί­ζα­με την ε­πο­μέ­νη στο πλαί­σιο κά­ποιας βιωμα­τι­κής ά­σκη­σης. Οι ει­ση­γή­σεις ξε­κι­νού­σαν το με­ση­μέ­ρι και δου­λεύ­α­με ως τις 9 ή τις 10 το βρά­δυ. Πολ­λές ει­ση­γή­σεις α­φο­ρού­σαν στη θε­ω­ρί­α του θε­ά­τρου, αλ­λά υ­πήρ­χαν και πολ­λές ώ­ρες βιω­μα­τι­κών α­σκή­σε­ων, κά­τι που έ­χει α­πο­δει­χθεί ε­ξαι­ρε­τι­κά χρή­σι­μο. Οι άν­θρω­ποι που α­σχο­λού­νται με το ε­ρα­σι­τε­χνι­κό θέ­ατρο το α­γα­πούν πο­λύ αλ­λά δεν το έ­χουν σπου­δά­σει, εί­ναι φυ­σι­κό λοι­πόν, να τους λεί­πουν οι γνώ­σεις για διά­φο­ρα στά­δια της θε­α­τρι­κής δια­δι­κα­σί­ας, φερ' ει­πείν πώς προ­σεγ­γί­ζε­ται έ­νας συγ­γρα­φέ­ας, πώς α­να­λύ­ε­ται έ­νας χα­ρα­κτή­ρας, πώς χτί­ζε­ται έ­νας ρό­λος ή α­κό­μα πως φτιά­χνε­ται έ­να σκη­νι­κό, πως ε­πι­λέ­γονται τα ρού­χα για έ­να έρ­γο, τι γί­νε­ται με τους φω­τι­σμούς κλπ. Μέ­σα α­πό τη δουλειά που γι­νό­ταν στα σε­μι­νά­ρια διευ­ρυ­νό­ταν το ρε­περ­τό­ριό τους και η πληρο­φό­ρη­σή τους ό­σον α­φο­ρά σε κά­ποια και­νούρ­για ρεύ­μα­τα, ε­πί­σης έ­θι­γαν και πιο πρα­κτι­κά ζη­τή­μα­τα ό­πως α­σκή­σεις α­να­πνο­ής, βα­θιάς συ­γκέ­ντρω­σης, ορ­θοφω­νί­ας… Για έ­να ε­παγ­γελ­μα­τί­α ί­σως αυ­τά να φαί­νο­νται α­πλά, αλ­λά για έ­να ερα­σι­τέ­χνη εί­ναι ου­σια­στι­κές ελ­λεί­ψεις που πρέ­πει να κα­λύ­ψει.

Ποιά ήταν η κοι­νω­νι­κή και ε­παγ­γελ­μα­τι­κή δια­στρω­μά­τω­ση των αν­θρώ­πων που πα­ρα­κολου­θού­σαν τα σε­μι­νά­ρια;
Το έ­να τρί­το και πε­ρισ­σό­τε­ρο ή­ταν δά­σκα­λοι και κα­θη­γη­τές της Μέ­σης Εκ­παί­δευ­σης. Οι υ­πό­λοι­ποι ή­ταν για­τροί, φαρ­μα­κο­ποιοί, α­γρό­τες… θυ­μά­μαι κά­ποιον που εί­χε πα­ντο­πω­λεί­ο, έ­ναν ψα­ρά… άν­θρω­ποι απ' ό­λα τα ε­παγ­γέλ­μα­τα, απ' ό­λες τις κοι­νω­νι­κές ο­μά­δες, ε­κεί ή­ταν και η ο­μορ­φιά. Ε­πί­σης άν­θρω­ποι α­πό δια­φο­ρε­τι­κές πε­ριο­χές -η Πε­λο­πόν­νη­σος έ­παιρ­νε και τα γύ­ρω νη­σιά- που έρ­χο­νταν σε ε­πα­φή, α­ντάλ­λα­ζαν ι­δέ­ες, ε­μπει­ρί­ες, προ­γράμμα­τα, προ­σκα­λού­σαν ο έ­νας τον θί­α­σο του άλ­λου στις πό­λεις και τα χω­ριά τους….
 
Α­πό την ε­μπει­ρί­α σας, μπο­ρεί­τε να μας πεί­τε αν υ­πάρ­χει με­γά­λη ε­ρασι­τε­χνι­κή θε­α­τρι­κή κί­νη­ση στην ε­παρ­χί­α;
Πρέ­πει να ο­μο­λο­γή­σω, ό­τι τώ­ρα πια έ­χω μια ει­κό­να για την ε­παρ­χί­α, πο­λύ δια­φο­ρε­τι­κή α­πό αυ­τήν που εί­χα, πριν πά­ω να ζή­σω ε­κεί. Την φα­ντα­ζό­μουν μο­νό­το­νη, βα­ρε­τή και ά­νυ­δρη. Ή­ταν μια ευ­χά­ρι­στη έκ­πλη­ξη για μέ­να. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, γί­νο­νται πολ­λά πράγ­ματα που το α­στι­κό κέ­ντρο α­γνο­εί και συ­χνά τα σνο­μπά­ρει, μο­νο­πω­λώ­ντας την καλλιέρ­γεια και τον πο­λι­τι­σμό. Εκ­δί­δο­νται πε­ριο­δι­κά, συ­στή­νο­νται κι­νη­ματο­γρα­φι­κές λέ­σχες, α­νε­βαί­νουν πα­ρα­στά­σεις. Δυ­στυ­χώς βρι­σκό­μα­στε σε μια χώ­ρα που ό­χι μό­νο δεν ξο­δεύ­ει για τον πο­λι­τι­σμό αλ­λά κι ό­ταν υ­πάρ­χει μια επι­τυ­χη­μέ­νη προ­σπά­θεια, την κα­ταρ­γεί, λες και μας κυ­νη­γά έ­να σύν­δρο­μο αυ­τοκα­τα­στρο­φής. Αυ­τά τα σε­μι­νά­ρια, για να γυ­ρί­σω στο θέ­μα μας, ή­ταν μια α­νά­σα και μια βο­ή­θεια, που οι ε­ρα­σι­τε­χνι­κοί θί­α­σοι πε­ρί­με­ναν με λα­χτά­ρα. Και οι ε­ρα­σι­τέ­χνες εί­ναι πιο κο­ντά α­πό τους ε­παγ­γελ­μα­τί­ες στην ου­σί­α του θε­ά­τρου, δεν έ­χουν αλ­λο­τριω­θεί α­πό τις α­νά­γκες του ε­παγ­γέλ­μα­τος, κι­νού­νται από πά­θος και ό­χι για βιο­πο­ρι­σμό. Οι πα­ρα­στά­σεις τους γί­νο­νται πό­λος έλ­ξης για το χω­ριό ή την πό­λη τους, κι­νη­το­ποιούν ό­λη την κοι­νό­τη­τα. Οι ε­ρα­σι­τε­χνι­κοί θί­α­σοι εί­ναι το πραγ­μα­τι­κό στοι­χεί­ο πο­λι­τι­σμού για την ε­παρ­χί­α κι όχι βέ­βαια οι λί­γες κα­λο­και­ρι­νές πα­ρα­στά­σεις των πε­ριο­δευό­ντων θιά­σων "εκ πρω­τευού­σης", για αυ­τό χρειά­ζο­νται ε­νί­σχυ­ση. Τα σε­μι­νά­ρια την πα­ρεί­χαν, βο­η­θού­σαν στην α­νταλ­λα­γή ε­νέρ­γειας, πλη­ρο­φο­ριών κι ό­λο αυ­τό τώ­ρα πά­ει…

Πώς σκο­πεύ­ε­τε να κι­νη­το­ποι­η­θεί­τε;
Κυ­κλο­φο­ρεί ή­δη έ­να κεί­με­νο δια­μαρ­τυ­ρί­ας πά­νω στο ο­ποί­ο συ­γκε­ντρώ­νο­νται δε­κά­δες υ­πο­γρα­φές και δεν θα εί­ναι το μό­νο. Δυ­στυ­χώς ο μό­νος τρό­πος που δια­θέ­του­με για να δια­μαρ­τυ­ρηθού­με εί­ναι ο λό­γος (με μι­κρό και κε­φα­λαί­ο). Έ­χου­με Λό­γο λοι­πόν που θέ­λου­με να συ­νε­χι­στούν τα χρη­μα­το­δο­τού­με­να θε­α­τρι­κά σε­μι­νά­ρια, έ­χου­με Λό­γο που πι­στεύ­ου­με ό­τι το θέ­α­τρο εί­ναι α­πα­ραί­τη­το για το πνευ­μα­τι­κό ε­πί­πε­δο ε­νός λα­ού ό­που κι αν δια­μέ­νει εί­τε στα α­στι­κά κέ­ντρα εί­τε στην ε­παρ­χί­α.
 
 
Τελευταία Ανανέωση:
Παρ, 05/06/2011 - 11:49