Αρχική » Ψηφιδωτά

Μνήμη Αντρέι Γκορενκο (εφ.Εποχή, Πολιτισμός, 22-02-2009)

  • Facebook
  • Twitter
  

 Εφ. Ε­πο­χή, 22-02-2009

 

 

Μνή­μη Α­ντρέ­ι Γκο­ρέν­γκο
 
Τε­λι­κά εί­χε δί­κιο ο Παύ­λος Νιρ­βά­νας. Ο­γδον­τα­εν­νέ­α χρό­νια με­τά ε­πι­βε­βαι­ώ­σα­με μέ­χρι κε­ραί­ας ό­σα α­νέ­φε­ρε στο άρ­θρο του στην ε­φη­με­ρί­δα Ε­στί­α της 20ης Φε­βρου­α­ρί­ου του 1920, σχε­τι­κά με το ση­μεί­ο του τά­φου της οι­κο­γέ­νειας Γκο­ρέν­κο στο Α΄ Νε­κρο­τα­φεί­ο Α­θη­νών. Πράγ­μα­τι στο υ­ψη­λό­τε­ρο ση­μεί­ο του Κοι­μη­τη­ρί­ου ό­πως α­κρι­βώς το θέ­λη­σε, ο ελ­λη­νο­λά­τρης Αν­τρέ­ι α­να­παύ­ε­ται α­κό­μη συν­τρο­φιά με τους α­γα­πη­μέ­νους του.
Αλ­λά, για να πι­ά­σου­με την ι­στο­ρί­α α­πό την αρ­χή. Τον Δε­κέμ­βριο του 2008 το λο­γο­τε­χνι­κό πε­ρι­ο­δι­κό Πλα­νό­διον έ­κα­νε έ­να α­φι­έ­ρω­μα στην με­γά­λη ρω­σί­δα ποι­ή­τρια Άν­να Αχ­μά­το­βα, που το οι­κο­γε­νεια­κό της ό­νο­μα εί­ναι Γκο­ρέν­κο. Μέ­σα α­πό την με­λέ­τη των βι­ο­γρα­φι­κών της στοι­χεί­ων προ­έ­κυ­ψε η πλη­ρο­φο­ρί­α ό­τι ο α­δελ­φός της Αν­τρέ­ι Γκο­ρέν­κο- ο ο­ποί­ος σύμ­φω­να με την μαρ­τυ­ρί­α του Παύ­λου Νιρ­βά­να έ­χει και ελ­λη­νι­κή ρί­ζα- αυ­το­κτό­νη­σε και ε­τά­φη στην Α­θή­να τον Φε­βρουά­ριο του 1920. Το τρα­γι­κό γε­γο­νός συν­τά­ρα­ξε την α­θη­να­ϊ­κή κοι­νω­νί­α της ε­πο­χής. Και δι­καί­ως. Ο Αν­τρέ­ι Γκο­ρέν­κο και η σύ­ζυ­γός του Μα­ρί­α με το τε­τρά­χρο­νο α­γό­ρι τους ήρ­θαν σαν πρό­σφυ­γες α­πό την ε­πα­να­στα­τη­μέ­νη Ρω­σί­α του 1919 και εγ­κα­τα­στά­θη­καν στην Ελ­λά­δα. Με­τά τον θά­να­το του παι­διού τους στις αρ­χές του 1920, το ζευ­γά­ρι α­πο­φά­σι­σε να αυ­το­κτο­νή­σει με ι­σχυ­ρή δό­ση μορ­φί­νης.
 Ο Γιά­ννης Πα­τί­λης και ο Γι­ώρ­γος Ζε­βε­λά­κης στην έ­ρευ­να που έ­κα­ναν στον τύ­πο της ε­πο­χής βρή­καν πολ­λές α­να­φο­ρές για το γε­γο­νός. Με­τα­ξύ των αρ­θρο­γρά­φων ή­ταν και ο Παύ­λος Νιρ­βά­νας ο ο­ποί­ος έ­δι­νε και τις πε­ρισ­σό­τε­ρες πλη­ρο­φο­ρί­ες: “και ό­ταν οι θε­οί του ε­πή­ραν το μο­νά­κρι­βον α­γό­ρι του, ε­πή­γε και του ε­δι­ά­λε­ξεν έ­να τά­φον εις το υ­ψη­λό­τε­ρον μέ­ρος του Νε­κρο­τα­φεί­ου των Α­θη­νών. Και τον τά­φον αυ­τόν τον η­θέ­λη­σεν ό­χι μό­νο τά­φον του παι­διού του, αλ­λά τά­φον της οι­κο­γε­νεί­ας Γκο­ρέγ­κο. Ω­νει­ρεύ­ε­το να κοι­μη­θή και αυ­τός ε­κεί μί­αν η­μέ­ραν, δια να έ­χη πάν­το­τε εμ­πρός του, ό­πως έ­λε­γε, την Α­κρό­πο­λιν, τον Υ­μητ­τόν, τον Σα­ρω­νι­κόν”.
Α­κο­λου­θών­τας αυ­τές τις ο­δη­γί­ες εν­το­πί­σα­με τον τά­φο. Και ή­ταν πο­λύ με­γά­λη η έκ­πλη­ξη και η συγ­κί­νη­ση που αι­σθαν­θή­κα­με, και θε­λή­σα­με να α­πο­δώ­σου­με τι­μή σ’ αυ­τόν τον άν­θρω­πο που τό­σο α­γά­πη­σε την Ελ­λά­δα, την γλώσ­σα και την ι­στο­ρί­α της, και δι­ά­λε­ξε να κοι­μη­θεί για πάν­τα στην αγ­κα­λιά της. Την Κυ­ρια­κή που μας πέ­ρα­σε στις 15 Φε­βρου­α­ρί­ου κά­να­με έ­να μι­κρό μνη­μό­συ­νο, α­φή­σα­με λί­γα λου­λού­δια στον τά­φο, η ρω­σί­δα με­τα­φρά­στρια και συ­νερ­γά­τις του πε­ρι­ο­δι­κού Ευ­γε­νί­α Κρι­τσέφ­τσκα­για δι­ά­βα­σε το ποί­η­μα της α­δελ­φής του Αν­τρέ­ι Άν­νας Αχ­μά­το­βα “Ή­ρε­μα κυ­λά­ει ο Ντόν, ο ή­ρε­μος, στην κοί­τη” στα ρώ­σι­κα, ο ποι­η­τής Τά­σος Γα­λά­της το α­πάγ­γει­λε στα ελ­λη­νι­κά και η σο­πρά­νο Μά­ι­ρα Μη­λο­λι­δά­κη με την συ­νο­δεί­α της βι­ο­λον­τσε­λί­στας ClaireDemeulenaere το ερ­μή­νευ­σε σε μου­σι­κή του συν­θέ­τη Χά­ρη Βρόν­του. Α­πό γύ­ρω συ­νέ­βα­λαν κα­τα­νυ­κτι­κά ο Σα­ρω­νι­κός, ο Υ­μητ­τός και η Α­κρό­πο­λη.
Το τρα­γι­κό συμ­βάν του 1920 ό­μως εν­τέ­λει εί­χε έ­ναν μό­νον νε­κρό. Η σύ­ζυ­γος του Αν­τρέ­ι δεν πέ­θα­νε μα­ζί του. Η Μα­ρί­α ε­πέ­ζη­σε - μά­λι­στα ή­ταν έγ­κυ­ος ό­ταν έ­κα­ναν την α­πό­πει­ρα- και ε­γέν­νη­σε γυ­ι­ό, που του έ­δω­σε το ό­νο­μα του πα­τέ­ρα του Αν­τρέ­ι.
Και η έ­ρευ­νά μας συ­νε­χί­ζε­ται.                                                
 
Τελευταία Ανανέωση:
Δευ, 04/11/2011 - 18:42